Een klas van 180

Eigenlijk was ik van plan jullie nu te vertellen over mijn weekendje-weg naar Bagan en ik wil nog steeds schrijven over mijn hotel-leven, maar beide moeten toch even wachten, want eerst wil ik in een tussendoor-blogje mijn hilarische les van vanochtend met jullie delen.

Er is in het Attorney General's Office een groep van 150 'new recruits' aangekomen: pas aangestelde juridische medewerkers, jonge ambtenaren, die de komende twee weken een training krijgen. Het leek de Director General leuk dat in de training ook Engelse les werd meegenomen, nu ze toch een 'native speaker' (want zo word ik gezien) in huis hebben. Okay, u vraagt, wij draaien. Nu was al eerder afgesproken dat ik vanaf deze week een nieuwe groep van 30 zou krijgen (15 medewerkers UAGO, 10 van het Supreme Court, en 5 van het Constitutional Tribunal), elke dag anderhalf uur. Nou ja, die konden daar dan gewoon bij zitten. De zaal waar ik ook al de voorgaande groep van 30 les gaf, is immers groot genoeg....

Vanochtend eerste les! Ik werd bij de deur opgewacht door de Deputy Director General van het Training Department, de heer Maung Maung. Toen wij binnenliepen, (of liever: 'binnentraden' gezien het vervolg...) werd er door een senior medewerker flink met een handbel gerinkeld, en hij riep met fors stemgeluid 'The Teacher'. Alle 180 'students' stonden onmiddellijk op; je moet je voorstellen, allemaal in zwarte jasjes boven hun longyis, het juridische uniform, wel een imposant gezicht. Ik voelde mij de koningin bij het betreden van de Ridderzaal op Prinsjesdag....Ik schreed door het middenpad naar voren, met naast mij de Dep DG, Hij gebaarde dat de studenten mochten gaan zitten, sprak enige welluidende woorden, in het Engels (zo realiseerde ik mij later ...), en overhandigde mij de draadloze microfoon. Ach, en of je er dan 30 voor je hebt zitten of 180, wat maakt het ook uit, ik ben als docent gewend aan spreken in het openbaar.

Er was na 50 minuten een korte pauze (in- en uitgeluid door driftig gerinkel met de bel) met koffie en cakejes voor de juf in een leunstoel voor de klas. Toen ik het eind van de les aangaf 'See you again tomorrow', klonk er een commando, waarop alle leerlingen weer gingen staan en in koor riepen 'Thank you, Teacher'. Ik schrijf in het vervolg 'Teacher' met een hoofdletter, dat begrijp je.

Wat deed ik nu zo al met die grote groep? UIt mijn ervaring de afgelopen weken is mij gebleken dat men behoefte heeft aan het oefenen van luistervaardigheid, spreekvaardigheid en schrijven. Theoretische kennis van grammatica hebben ze wel, woordkennis ook. Afgelopen donderdag had ik in mijn andere groepen een Valentine gedichtje voorgelezen, dat ik had gevonden in de Valentine 'special' van het tijdschriftje 'Ever English' (zie mijn blog over boeken). En als doorgewinterde schooljuf weet je zelfs een gevoelig gedichtje om te buigen tot lesmateriaal: een dictee!                                  Hier is het:

'We were given

Two hands to hold,

Two legs to walk,

Two eyes to see,

Two ears to listen.

But why only one heart?

Because the other was given

To someone else

For us to find."

Simpele taal, met een aardige schrijf- instinker als 'two - to'. ......Wel, van deze 180 mensen met een behoorlijke opleiding (velen Bachelor of Master degree) had er NIEMAND nul fouten.... Dat was donderdag ook zo, terwijl in die groep er drie zitten met een Master's in Engelse taal- en letterkunde. Het laat wel zien hoe weinig ervaring ze hebben met de gesproken taal. In plaats van 'we were given' horen ze en schrijven ze ' we will given', 'why' wordt 'where' enz.

Vervolgens besprak ik wat dialoogjes met 'Everyday conversations' met ze (die ze op papier voor zich hadden), zoals: 'Good morning, can I help you?', 'Could I have a coffee, please?', besteedde daarbij vooral aandacht aan intonatie en articulatie, en liet die vervolgens twee aan twee oefenen. Om te horen wat daaruit komt, ook om het niveau te bepalen, liep ik als een echte Linda de Mol met microfoon door de zaal, stak die her en der bij iemand onder de neus en vroeg hem/haar en buurman/vrouw om het gesprekje voor te doen. Ze vinden dat reuze eng, fluisteren en mompelen hun zinnetjes (vandaar dat die microfoon nodig is), maar ik hoor van allerlei kanten dat iedereen de Engelse lessen geweldig vindt (of in de woorden van de Dep DG 'ferry goet, ferry goet'): zo ANDERS, en 'ze leren er zo veel'. Dat laatste betwijfel ik een beetje, ik merk niet dat wat we oefenen echt beklijft, maar zo zijn ze in elk geval wel een paar weken actief en gezellig met Engels bezig.